مخالفت وهابیت با مسلمانان در اخذ به ظواهر و متشابهات قرآن:
همانطور که بیان شد فهم ظواهر قرآن کریم خود دارای ضابطه و ملاکات خاص خود میباشد ، چرا اشتمال قرآن بر آیات محکم و متشابه جز این را بر نمی تابد و عدم ارجاع آیات متشابه بر محکم با روح قرآن سازگاری ندارد و حاصلی نخواهد داشت جز معنایی مخالف آنچه در مأموریت این کتاب آسمانی است.
وهابيت با برداشت های ظاهری که از آيات قرآن دارد و خدای غير جسمانی را جسمانی قلمداد می کند ، با اين مبنای غلط فکری مصر بر رواياتی است که اين تفکر غلط را تاييد می کند ، لذا روايتی که خدا بر آسمان دنيا نازل می شود را ، جزء ايمان خود می داند و می گويد : « ايمان می آوريم به آنچه رسول (ص) خبر داده است که : خداوند متعال ، هر شب به آسمان دنيا فرود می آيد ، آنگاه که يک سومِ شب باقی مانده باشد و می فرمايد : « من يدعونی فاستجيب له ، من يسألنی فأعطيه ، من يستغفرنی فاغفر له » . ([1])
آنان همچنين حضور خدا در بين بندگان در روز قيامت را جزء ايمان می دانند و می گويند : ايمان می آوريم که : خداوند باريتعالی روز قيامت برای فصل و حکم کردن بين بندگان می آيد ، چنانکه در قرآن فرمود : « وَ جَاء رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا » . ([2])
همچنين برداشت آنان از آيات الهی اين است که « خداوند هر کس را بخواهد گمراه می کند و اندرز و نصيحت پيامبر (ص) نيز برای اينگونه انسان ها فايده ندارد » ([3]) و در واقع انسان را موجودی مجبور ، که در افعال خويش و سرنوشت خود هيچ تأثيری ندارد ، جلوه می دهند .
آنان همچنين برای خداوند ، چهره ، دست و پا ، چشم ( که می گويند : اهل سنت متفق اند که خداوند دارای دو چشم است ) او در آخرت ديده می شود . ([4])
چنانچه ملاحظه شد ، آنان با برداشت سطحی از آيات قرآن ، خدا را چون انسان معرفی می کنند و روشن است که وقتی خدا دارای اجزاء شد ، موجودی مرکب قلمداد خواهد شد که به اجزاء خود نيازمند است ، در صورتی که اگر آنان تمامی آيات را در کنار هم می ديدند ، برخی آيات قرآن برخی ديگر را توضيح می دهد و تبيين می کند ، به عنوان مثال ، آنان آيه « لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ » را ملاحظه نکردند که می فرمايد : هيچ موجودی مانند خدا نيست ، و اين موجودی که برای او است و پا و چشم در نظر گرفته شد ، هيچ ارتباطی با آن موجود متعالی غير جسمانی ندارد .
وهابیت معتقد است که ، نباید آیات قرآن تأویل برده شود و همانگونه که ظاهر آن است بکار برده شود و هر کس که تأویل برد از نظر آنان گمراه است .
محمد ابن صالح عثیمین می گوید: بر این عقیده ایم که باید کلام صریح و آشکار قرآن و سنت را بر ظاهر و حقیقت آن حمل کرد ، و از راه گمراهانی که صفات باریتعالی را تأویل می برند و به آنچه خدا و رسول می خواستند ، عمل نکردند برائت و بیزاری جست »[5].
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر